ΛΥΚΕ, ΛΥΚΕ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;

Στην Γαλλία του 1770, ο Αλσατός πάστορας F. Oberlin(1750-1841) ιδρύει τα «ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΛΕΞΙΜΑΤΟΣ» για παιδιά με αγρότες γονείς που λείπουν αρκετές ώρες στους αγρούς. Στην Αμερική και κατά την διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, οι άντρες επιστρατεύονται στον πόλεμο και αυτό ωθεί τις γυναίκες εκτός σπιτιού.Γιατί συμβαίνει αυτό; Απλά η πολεμική βιομηχανία χρειάζεται εργατικά χέρια και οι γυναίκες θα πρέπει να δουλέψουν στα εργοστάσια.

Σας αναφέρω δυο περιπτώσεις που οι επαγγελματικές υποχρεώσεις των γονέων ακύρωσαν , ευτυχώς παροδικά, τον απόλυτα εκπαιδευτικό χαρακτήρα της προσχολικής αγωγής. Αυτό ήταν δικαιολογημένο σ’ εκείνο το μακρινό παρελθόν που λίγα πράγματα ήταν γνωστά για τη σπουδαιότητα της προσχολικής αγωγής. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια από τότε. Μέσα σ΄ αυτά τα χρόνια υπήρξαν αγώνες φωτισμένων ανθρώπων της παιδαγωγικής που με την παράλληλη ανάπτυξη των ψυχολογικών θεωριών, ανέδειξαν τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του Νηπιαγωγείου. Έκτοτε, το Νηπιαγωγείο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι Νηπιαγωγοί εδώ και δεκαετίες είναι απόφοιτοι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και η προσχολική ηλικία συνιστά ένα διευρυμένο επιστημονικό πεδίο με άφθονους προβληματισμούς.

Στις μέρες μας βιώνουμε ως Νηπιαγωγοί μια επίθεση που στοχεύει ακριβώς στην υποβάθμιση του εκπαιδευτικού μας ρόλου. Οι νοσταλγοί του παρελθόντος και πάλι βρίσκονται στο προσκήνιο με μοναδική τους επιδίωξη να πλήξουν τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του Νηπιαγωγείου. Υπό το πρόσχημα των «κοινωνικών αναγκών» επιθυμούν να μεταβάλλουν το Νηπιαγωγείο σε ένα παιδοφυλακτήριο με ωράρια λειτουργίας προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις και στις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς. Ήδη, το πρώτο βήμα έγινε στο πρόσφατο παρελθόν με τον θεσμό του Ολοήμερου Νηπιαγωγείου. Τότε είχαν τηρηθεί τα προσχήματα με την δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας για τους Νηπιαγωγούς. Αυτό αποδείχτηκε εκ των υστέρων πως ήταν μια παγίδα. Η πολιτεία δεν ενδιαφερόταν τόσο για την καταπολέμηση της ανεργίας όσο για την υλοποίηση των οραμάτων της που, όλως τυχαίως(!!!), ταυτιζόταν με τα οράματα των επιχειρηματιών.

Όλα θα έπρεπε να γίνουν σταδιακά και με το ελάχιστο πολιτικό κόστος. Η κάλυψη θέσεων από περισσότερους Νηπιαγωγούς ήταν κάτι που επιδοκίμασε το σύνολο των Νηπιαγωγών. Οι Νηπιαγωγοί έβλεπαν πως το όνειρο της επαγγελματικής τους αποκατάστασης γινόταν πραγματικότητα. Οι γονείς που εργάζονταν αντιμετώπιζαν το Ολοήμερο Νηπιαγωγείο σαν μια καλή λύση για τα παιδιά τους . Για να είμαστε δίκαιοι υπήρξαν από τότε Νηπιαγωγοί και γονείς που είχαν διατυπώσει ενστάσεις για την ίδρυση των Ολοήμερων. Αυτές οι ενστάσεις αφορούσαν το χρόνο παραμονής των νηπίων. Θεωρούσαν υπερβολικό, βάρβαρο και τραυματικό το οχτάωρο για τα παιδιά τεσσάρων και πέντε χρονών.(η Νηπιαγωγός Μαρία Νοϊδου θα μας έλεγε πως μυρίζει ιδρυματισμός!).

Το ολοήμερο Νηπιαγωγείο στην εμβρυακή του ηλικία υπήρξε το στήριγμα στους επιχειρηματίες που διαπίστωναν με ανακούφιση πως τα παιδιά των εργαζομένων δεν θα στέκονταν εμπόδιο στις μπίζνες τους. Οι εργαζόμενοι είχαν κάπου να αφήσουν τα παιδιά τους. Τώρα δεν υπήρχαν δικαιολογίες.

Οι προβληματισμοί και οι αντιδράσεις για το πόσο ωφελούνταν τα νήπια, ακούστηκαν σαν ψίθυροι μέσα στην γενικότερη φασαρία και ευθυμία. Νηπιαγωγοί και γονείς βολεύονταν και ένιωθαν ικανοποιημένοι. Ο ενθουσιασμός τους δεν τους άφηνε να αντιληφθούν ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΈΧΑΝΑΝ από την ίδρυση των Ολοήμερων σχολείων. Αυτό που έχαναν ήταν η αλλοίωση του εκπαιδευτικού χαρακτήρα του Νηπιαγωγείου. Η μεγαλύτερη υποτέλεια και εξάρτηση των εργαζομένων στους εργοδότες τους ήταν η άμεση συνέπεια αυτής της αλλοίωσης. Οι εργοδότες αύξαναν τις δυνατότητες για μεγιστοποίηση των κερδών τους, αρκεί να εξαγόραζαν τον ελεύθερο χρόνο των υπαλλήλων τους . Αυτόν τον ελεύθερο χρόνο οι υπάλληλοι τον εξασφάλιζαν μέσα από τον θεσμό του Ολοήμερου. Έτσι, το Ολοήμερο Σχολείο ευνοούσε την υπερεντατικοποίηση της εργασίας και επειδή... τρώγοντας έρχεται η όρεξη, οι επιχειρηματίες θα αποφάσιζαν να επεκτείνουν τα επιχειρηματικά τους πλάνα στο χώρο του Νηπιαγωγείου και ολόκληρης της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Σήμερα υπάρχει μια ενορχηστρωμένη επίθεση για να τελεσφορήσουν τα σχέδια των επιχειρηματιών. Σ’ αυτήν την επίθεση πρωταγωνιστούν ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων με τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και η επιτροπή της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της Ελλάδας (ΟΚΕ). Αυτή η επιτροπή, ανάμεσα στα άλλα, εισηγείται την τροποποίηση του ωραρίου των υπηρεσιών προσχολικής αγωγής (προσέξτε, εξαλείφει την λέξη «εκπαίδευση»και την αντικαθιστά με την λέξη «υπηρεσίες»!!!) και ενθαρρύνει κοινωνικούς και οικονομικούς φορείς να εμπλακούν με χορηγίες και εθελοντικές προσφορές προς τα σχολεία. Επίσης προτρέπει τους γονείς να αναζητήσουν πόρους για την «στήριξη των αναγκών και εκδηλώσεων του σχολείου». Σύμμαχοι στο ΣΕΒ και στην ΟΚΕ είναι οι τράπεζες που οσμίζονται από μακριά «φρέσκο αίμα», το ΕΣΥΠ με την έκθεση για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η Εκκλησία-επιχειρηματίας που επιβουλεύεται ,πάντα, το χώρο της εκπαίδευσης για να επιβεβαιώσει το κύρος και την επιρροή της (πρόσφατο παράδειγμα η απόσυρση του βιβλίου της έκτης δημοτικού), η πολιτική εξουσία και τέλος μια μερίδα εκπαιδευτικών που βασανίζεται από πλήξη και ανία και υιοθετεί άκριτα αυτό που της προσφέρουν ως «πρωτοποριακό και καινοτόμο».

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ!

Η Ανζέλ είναι αισθητικός στο Vénus Beauté, ένα ινστιτούτο γειτονιάς που διευθύνει η Ναντίν . Εκεί, πελάτες και πελάτισες
εξομολογούνται τα μικρά και μεγάλα βάσανά τους καθώς τους περιποιούνται. Η Ανζέλ έχει τους λόγους της που δεν πιστεύει στον έρωτα. Ωστόσο, ένα πρωινό, σ' ένα σταθμό, συναντά...

Ελάτε να δείτε τη συνέχεια στην πρώτη ταινία που ξεκινά την φετινή κινηματογραφική λέσχη στο Γαλλικό Ινστιτούτο, την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου, στις 19.30. Οι Ναταλί Μπάυ, Ματίλντ Σενιά και Οντρέ Τοτού συναντώνται στην ταινία Vénus Beauté της Τόνι Μάρσαλ, όπου το σενάριο υπογράφει ο Ζακ Οντιάρ, που θα ξαναβρούμε στις προσεχείς ταινίες ως σκηνοθέτη πλέον. ( με ελληνικούς υπότιτλους και δωρεάν είσοδο για το κοινό ).

Ειρήνη Τσαπακίδου
Πολιτιστική Υπηρεσία Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης

ΗΛΕΚΤΡΟΠΛΗΞΙΑ!

(Στο κέντρο της εικόνας διακρίνονται τα φουγάρα της ΔΕΗ.)

Σήμερα επισκέφτηκα ένα Νηπιαγωγείο κοντά στα φουγάρα της ΔΕΗ.

Οι κάτοικοι του χωριού είναι ήρωες που εξακολουθούν και μένουν εκεί!

Κατά τις 12:30 χτύπησε η καμπάνα της εκκλησίας πένθιμα.

Τις τελευταίες 2,5 εβδομάδες έγιναν τουλάχιστον 3 κηδείες.

Τα νήπια γεννιούνται εκεί.

Μεγαλώνουν μέσα στην τέφρα, τον λιγνίτη και τους ρύπους...

"ΑΡΝΟΥΜΑΙ"!

ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΤΕ, ΚΑΗΚΑΜΕ, ΦΥΓΕΤΕ!!! Αυτό γράφουν οι Πράσινοι Οικολόγοι στο μεγάλο πανό στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.

Χάρηκα πολύ, Αλέξανδρε Γεωργόπουλε, που τα είπαμε μετά από καιρό. Σου ξαναθυμίζω το παρακάτω κείμενο από το περιοδικό "ΑΡΝΟΥΜΑΙ" (Φθινόπωρο 1991):

Ίσως οι λέξεις να έχουν χάσει εντελώς το νόημα τους. Ίσως οι έννοιες να έχουν ξεφτιλιστεί ακολουθώντας τη μοίρα των αποσυνθεμένων αξιών της δεκαετίας μας. Η θρυμματισμένη συλλογικότητα μετατρέπεται σε μάζα, οι μάζες αναζητούν την εκτόνωση. Η εκτόνωση εκφράζεται μέσα απ' τα φαντάσματα του παρελθόντος και την αναβίωση των εθνικισμών.

ΟΛΕΣ ΟΙ εθνικές ιδεολογίες θέλουν την επέκταση και την αιτιολογούν με τον πολλαπλασιασμό. Διεκδικούν την ανωτερότητα, πλάθουν οράματα και προπαγανδίζουν το μεγαλείο του έθνους. Ένα παράξενο μίγμα "ηθικών και κτηνωδών ισχυρισμών". Οι άλλες ιδεολογίες αισθάνονται ότι απειλούνται και μέσα στο φόβο τους βλέπουν μόνο την απειλή και τη μεγενθύνουν.

Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ του "τουρκικού κινδύνου" συμπληρώνεται από την "απειλή των Σκοπίων", τις θεωρίες περί "μουσουλμανικού τόξου" που μας περικυκλώνει , τις φοβίες για κατάρρευση του ελληνοβουλγαρικού άξονα, τους επικύνδυνους εναγκαλισμούς με το σέρβικο μεγαλοϊδεατισμό.

ΟΣΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ να προσεγγίσουν ψύχραιμα τα νέα δεδομένα, να αντεπιτεθούν στον αναπτυσσόμενο νεο-εθνικισμό με επιχειρήματα, με προτάσεις φιλίας, με οράματα νιώθουν ολοένα και πιο μοναχικά. Στην ώρα της κρίσης η συντριπτική πλειοψηφία των ήσυχων νοικοκυραίων και των απείθαρχων εργαζομένων θα πιαστούν από ψεύτικα ιδανικά και την επίσημη προπαγάνδα για να πολεμήσουν. Χωρίς να ξέρουν τι. Θα ματοκυλιστούν υπερασπίζοντας τις χιλιοτρυπημένες σημαίες του έθνους και της θρησκείας, όπως αιώνες τώρα. Γιατί στους πολέμους οι εθνικές θρησκείες γίνονται επίκαιρες. Και χωρίζουν πανομοιότυπους ανθρώπους , που ψάχνουν μια φαντασιακή ταύτιση μ' 'ενα ευρύτερο σύνολο. Στο εσωτερικό της μάζας -λέει ο Κανέτι- βασιλεύει η ισότητα. Τα μαζικά σύμβολα ενώνουν επιδιώκοντας πυκνότητα, αύξηση και άνοιγμα σ' 'ενα απροσδιόριστο μέλλον, στο άπειρο. Μια εκπληκτική συνοχή εξαφανίζει τις διαφορές εσωτερικά, μεγενθύνει αυτές του "αντιπάλου" και εκφορτίζεται σε μια κατεύθυνση κοινή, που τη χρειάζεται όσο τίποτα.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ η ψυχολογία των λαών που βγαίνουν από τον λήθαργο της κομμουνιστικής δεσποτείας, που πιάνονται από τις χίμαιρες των "παραδοσιακών αξιών" για να μπορέσουν να συνεχίσουν να υπάρχουν. Μισοκακόμοιροι και αγκυλωμένοι , αποτελούν ακόμα μάζα που ψάχνει διέξοδο και στο πέρασμα της ανοίγει και την πόρτα του τρελοκομείου.

ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ νιώθει πως η ώρα του φθάνει. Ξεχασμένοι βασιλιάδες ανασύρονται απ' τη σκόνη του παρελθόντος, τα παυλοφικά εθνικιστικά σύνδρομα των "γειτόνων" αρχίζουν να λειτουργούν και το δόγμα "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου" καθοδηγεί τις κρατικές πολιτικές.

Η ΩΡΑ της γενικευμένης παραφροσύνης πλησιάζει. Η καλλιέργεια της βίαιης κουλτούρας , η καταπίεση των μειονοτήτων , η παραβίαση των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων , η συντριβή του διαφορετικού στην κρατική πολιτική και την κοινωνική καθημερινότητα έχουν εκπληρώσει το εθνικό τους "χρέος". Ο εχθρός που ήταν διαρκώς παρών στη συνείδηση των ανθρώπων , τώρα παίρνει σάρκα και οστά. Τα μεγάλα μαχαίρια ακονίζονται και δύσκολα θα ξαναμπούν στη θήκη τους.

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ των χωρών έχουν για τους πολλούς μεγαλύτερη σημασία από το περιεχόμενο τους.Η οικοδόμηση ενός οικολογικού μέλλοντος σε μια άλλη κοιωνική προοπτική μοιάζει θέση ουτοπική , γιατί το μέλλον αυτό μπορεί να μην υπάρξει και ποτέ. Όχι απ' την πυρηνική αναμέτρηση , που φτάνει στο τέλος της σ' αυτή τη φάση. Αλλά από την καθημερινή φθορά της ζωής, της φύσης, του πλανήτη.

ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ που συνεχίζεται εδώ και 10ετίες. Ένας πόλεμος που απαιτεί τη δική μας άρνηση , πολλά μικρά και μεγάλα "αρνούμαι".

ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ πια σε μας. Και ευχόμαστε να μην χρειαστεί να τους το αποδείξουμε...

ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥΣ Ο ΥΠΝΟΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ!

To καλοκαίρι, θα μας έλεγε ο Έκο, δεν υπάρχουν ειδήσεις.Υπάρχουν, όμως, εγκύκλιοι που μας ενημερώνουν ψυχρά για την αλλαγή του ωραρίου των Νηπιαγωγών:

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟN ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ

Αθήνα 20 Ιουλίου 2007

Από το Υπουργείο Παιδείας ανακοινώνονται τα εξής: Σε εφαρμογή του Κυβερνητικού προγράμματος θεσμοθετήθηκε και εφαρμόζεται από το επόμενο σχολικό έτος η υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση των νηπίων που την 31η Δεκεμβρίου του έτους εγγραφής συμπληρώνουν ηλικία πέντε (5) ετών.

Για την εγγραφή και την απρόσκοπτη φοίτηση όλων των νηπίων στα Δημόσια Νηπιαγωγεία έχουν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα. Προς την κατεύθυνση στήριξης της εργαζόμενης μητέρας καθιερώνεται από το νέο σχολικό έτος στα Ολοήμερα Νηπιαγωγεία λειτουργία πρωινής ζώνης από τις 7:00 έως τις 8:00 διευρύνοντας έτσι το πρόγραμμα λειτουργίας τους από τις 7:00 έως τις 16:00. Η πρωινή ζώνη είναι προαιρετική και εγγράφονται σε αυτή τα νήπια των οποίων οι γονείς εργάζονται. Επίσης, υπεγράφη και προωθείται προς δημοσίευση στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως η μετατροπή επιπλέον 255 Νηπιαγωγείων σε Ολοήμερα και η λειτουργία 2 Ολοήμερων Νηπιαγωγείων Ειδικής Αγωγής.

Για τις ανάγκες λειτουργίας των νηπιαγωγείων διορίζονται 1050 μόνιμοι νηπιαγωγοί. Επισημαίνεται ότι το νέο σχολικό έτος θα εφαρμοστεί στα Ολοήμερα Νηπιαγωγεία πρόγραμμα καινοτόμων παρεμβάσεων με στόχο την ομαλή μετάβαση των νηπίων από την προσχολική στη σχολική εκπαίδευση. Ήδη, έχουν δηλώσει συμμετοχή 700 Ολοήμερα Δημόσια Νηπιαγωγεία.

Στις καινοτόμες παρεμβάσεις περιλαμβάνονται οι ακόλουθες ενδεικτικές ενέργειες και δράσεις:

• Επισκέψεις των νηπίων σε δημοτικά σχολεία για την εξοικείωσή τους με το χώρο και τη λειτουργία τους.

• Ευαισθητοποίηση και ενημέρωση των γονέων σε σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία μετάβασης των νηπίων από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό.

• Οργάνωση εκθέσεων, θεατρικών δρώμενων και άλλων εκδηλώσεων από κοινού με μαθητές της Α΄ Δημοτικού.

• Δράσεις για την έγκαιρη διάγνωση των μαθησιακών ή άλλων δυσκολιών που πιθανόν να αντιμετωπίζουν τα νήπια καθώς και εφαρμογή μέτρων στήριξης με τη συνεργασία των νηπιαγωγών, του ΚΔΑΥ, των γονέων και άλλων φορέων του ΥΠΕΠΘ. Τέλος, για να μην υπάρξει αιφνιδιασμός, τόσο των οικογενειών των οποίων τα νήπια έχουν εγγραφεί και φιλοξενούνται σε Παιδικούς και Βρεφονηπιακούς Σταθμούς, όσο και των φορέων παροχής αυτών των υπηρεσιών, παρέχεται μόνο για το σχολικό έτος 2007-2008 η δυνατότητα να λειτουργήσουν τμήματα νηπιαγωγείων σε αυτούς, για τη φοίτηση όσων νηπίων έχουν εγγραφεί και φιλοξενηθεί σε αυτούς κατά το προηγούμενο σχολικό έτος και συμπληρώνουν την 31η Δεκεμβρίου του έτους 2007 ηλικία πέντε (5) ετών. Ήδη προωθούνται προς δημοσίευση στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως Υπουργικές Αποφάσεις που αφορούν στην οργάνωση και λειτουργία των τμημάτων νηπιαγωγείου εντός των παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών καθώς και στο ωρολόγιο πρόγραμμα των νηπιαγωγείων και ολοήμερων νηπιαγωγείων, το περιεχόμενο των οποίων και επισυνάπτεται. Θέμα: Οργάνωση και λειτουργία τμημάτων Νηπιαγωγείου εντός των Παιδικών και Βρεφονηπιακών Σταθμών http://www.syllogosdelmouzos.gr/nomoi/organosi-nip.pdf Θέμα: Ωρολόγιο πρόγραμμα Νηπιαγωγείου και Ολοήμερου Νηπιαγωγείου. http://www.syllogosdelmouzos.gr/nomoi/programma.nip.pdf

Το Υπουργείο Παιδείας ,λοιπόν, στα πλαίσια της "κοινωνικής πολιτικής" αυξάνει το ωράριο την ίδια στιγμή που οι Νηπιαγωγοί δουλεύουν κάτω από , επιεικώς, απαράδεκτες συνθήκες, η υλικοτεχνική υποδομή είναι μια από τα ίδια και το αίτημα για δίχρονη υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση παραμένει ανικανοποίητο. Η αλλαγή του ωραρίου αποτελεί μέρος μιας σειράς μέτρων που έχουν σαν στόχο τον μετασχηματισμό του δημόσιου χαρακτήρα του Νηπιαγωγείου και της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Οι αντιδράσεις του επίσημου συνδικαλιστικού μας οργάνου παραμένουν σταθερά υποτονικές. Φαίνεται πως η τροπολογία για την ίδρυση Νηπιαγωγείων στους παιδικούς σταθμούς και η αλλαγή του ωραρίου δεν αποτελούν πρόβλημα για την Δ.Ο.Ε. Χτες έγινε συνάντηση Νηπιαγωγών και μελών των διοικητικών συμβουλίων των Συλλόγων, εδώ στη Θεσσαλονίκη. Αποφασίστηκε η συγγραφή του παρακάτω κειμένου:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η διεύρυνση του ωραρίου των νηπιαγωγών αποτελεί πρόκληση απέναντι σε όλο τον εκπαιδευτικό κλάδο.

Είναι το προοίμιο γενικότερων εργασιακών ανατροπών που θίγουν τα εργασιακά δικαιώματα όλων των εκπαιδευτικών.

Καλούμε το Κ Σ της ΔΟΕ τη ημερομηνία της συνάντησης του ΚΣ με τον νέο Υπουργό Παιδείας(όπου θα τεθεί και το θέμα του «διευρυμένου ωραρίου») να κηρύξει στάσεις εργασίας για να διευκολυνθούν οι συνάδελφοι να προσέλθουν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας την ίδια μέρα στις 13:00 έξω από το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης καθώς και σε ανάλογες συγκεντρώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας. Σε αντίθετη περίπτωση καλούμε τα ΔΣ των συλλόγων πρωτοβάθμιας της πόλης μας ν` αναλάβουν πρωτοβουλία και να κηρύξουν τρίωρη στάση εργασίας το ίδιο χρονικό διάστημα.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!

ΝΑ ΜΗΝ ΑΥΞΗΘΕΙ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΤΩΝ ΝΗΠΙΑΓΩΓΏΝ!

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΡΑΜΑ (άρθρο 32)!

ΚΑΝΕΝΑ ΝΗΠΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΝΗΠΙΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!

Πρωτοβουλία νηπιαγωγών και μελών ΔΣ των συλλόγων πρωτοβάθμιας Θεσσαλονίκης

Την Δευτέρα το προεδρείο της Ομοσπονδίας θα συναντηθεί με τον καινούριο υπουργό Παιδείας. Η συνάντηση γίνεται για να γνωριστούν από κοντά και , μάλλον, δεν υπάρχει πρόθεση από καμιά πλευρά να τεθεί το ζήτημα της τροπολογίας και του ωραρίου των Νηπιαγωγών. Οι αντιδράσεις είναι χλιαρές κα μοιάζουν σαν χάδια. Μονη λύση η άμεση δραστηριοποίηση των Νηπιαγωγών σ' 'ολη την Ελλάδα και όχι μόνο στα δυο μεγάλα αστικά κέντρα. Κανένας Νηπιαγωγός να μην υποκύψει σε απειλές και εκφοβισμούς.

Υ.Γ Πάντα τα προβλήματα των Νηπιαγωγών υπάρχουν στην "ουρίτσα" των αιτημάτων.Για το συνδικαλιστικό μας όργανο υπάρχουμε ή δεν υπάρχουμε; Ξεκάθαρες απαντήσεις και συγκεκριμένη δράση!

ON LINE ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΘΕΟ!

Σύμφωνα με έρευνα που έγινε στους μαθητές του Αριστοτέλειου Κολλεγίου, στο πλαίσιο του μαθήματος "ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ", διαπιστώθηκε πως αυτοί ανήκουν στους θερμούς υποστηρικτές των κοινωνικών θεσμών της εκκλησίας και της οικογένειας. Οι μαθητές θεωρούν τη θρησκεία ως λύση στις αγωνίες και τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Οι μισοί περίπου μαθητές θεωρούν αναντικατάστατη την προσευχή στο σχολείο (εφημερίδα Αγγελιοφόρος).

Τέτοια συμπεράσματα ερευνών θα πρέπει να ανησυχούν τους εκπαιδευτικούς! Υποτίθεται πως οι βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι ουσιαστικά βαθμίδες ανεξαρτησίας των μαθητών! Αν το σχολείο δεν προσανατολίζεται προς αυτήν την κατεύθυνση, το θεωρώ αποτυχημένο.

ANTIΡΡΗΣΙΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ!

Διαβάζω στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» πως ο τραγουδιστής George Michael είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον μακαρίτη Ανσέλμο Φελέπα, που πέθανε το 1995 από AIDS. Το BBC σκοπεύει να προβάλλει ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Στίβεν Φράι: ο ιός ΗΙV κι εγώ». Σε αυτό το ντοκιμαντέρ ο Michael μιλάει με λεπτομέρειες για τον πρώην εραστή του και, μάλλον, το μετανιώνει καθώς ζητάει να γίνει η περικοπή της συνέντευξής του.Ως αιτιολογικό αναφέρει πως δε θέλει να αναθερμάνει το πένθος της απώλειας στην οικογένεια του Φελέπα. Αυτό που με εντυπωσιάζει, καθώς διαβάζω την είδηση, είναι πως ο Michael αποφεύγει να υποβληθεί σε ιατρικές εξετάσεις για να διαπιστώσει αν έχει μολυνθεί από τον ιό. Μάλιστα, για να δικαιολογήσει τη στάση του, λέει πως δεν θεωρεί αξιόπιστα τα τεστ που ανιχνεύουν τον ιό. Εδώ, βρισκόμαστε μπροστά σε μια καθαρή περίπτωση ανθρώπου που φοβάται να πενθήσει την πιθανή απώλεια της υγείας του. Τόσα χρόνια ο τραγουδιστής προτιμά να ζει με την αγωνία και το άγχος χωρίς να καταβάλλει προσπάθεια να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Αρνείται να συνειδητοποιήσει το γεγονός μιας πιθανής μόλυνσης και εξακολουθεί να ζει στους καθημερινούς ρυθμούς του. Δεν συμβαίνει τίποτα. Ο εραστής του μπορεί και να μην πέθανε από ΑΙDS. Οι γιατροί, μάλλον, έκαναν λάθος στη διάγνωση. Ο τραγουδιστής πελαγοδρομεί σε ένα σωρό από ιδεολογήματα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την αγωνία του αφανισμού. Ξέρει πως αν βρεθεί θετικός στις εξετάσεις θα βιώσει μια περίοδο βαθιάς κατάθλιψης με έντονα ψυχοσωματικά προβλήματα. Ο τραγουδιστής προτιμά να συνυπάρχει με την αγωνία που, τουλάχιστον, έχει το κουράγιο να την εκφράζει δημόσια.

Τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που καταγράφονται. Αρχικά πρέπει να τα προσεγγίσουμε ως συμπτώματα της αδυναμίας του ανθρώπου να πενθήσει και να προβλέψει. Ο Φρόιντ διατύπωσε με κάθε ειλικρίνεια πως στο ασυνείδητο δεν υπάρχει θάνατος. Οι ασυνείδητες συμπεριφορές μας έχουν το προβάδισμα έναντι των συνειδητών και εμείς δε δείχνουμε και μεγάλη προθυμία για καταγραφές…

ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Το περιστατικό είναι αληθινό και δεν έχω κανένα λόγο για να το αμφισβητήσω. Στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ καταφθάνουν από το εξωτερικό τρεις καλοντυμένοι Ρώσοι. Θέλουν να επισκεφτούν την Ουρανούπολη Χαλκιδικής. Ο ένας από τους Ρώσους έχει ιδιαίτερες προτιμήσεις. Θέλει να ταξιδέψει στην Ουρανούπολη με ταξί Μερσεντές. Στην πιάτσα των ταξί υπάρχει ένα Μερσεντές που είναι τέταρτο στη σειρά για την παραλαβή πελατών. Ο Ρώσος για να ικανοποιήσει το βίτσιο του βγάζει από την τσέπη 500 ευρώ και τα μοιράζει στους τρεις προηγούμενους οδηγούς ταξί! Οι ταξιτζήδες μες στη τρελή χαρά για αυτό το ανέλπιστο δώρο αποχωρούν και αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στο συνάδελφο με το ταξί μερσεντές. Αυτός τους παραλαμβάνει και ευελπιστεί πως τα κουβαρνταλίκια των Ρώσων θα επαναληφθούν και σε αυτόν τον ίδιο.

Πάντα ήμουν καχύποπτος με αυτούς τους ανθρώπους που φιλοδωρούν με εξαιρετική ευκολία τους συνανθρώπους τους. Τέτοιου είδους κινήσεις δεν είναι σε καμιά περίπτωση πράξεις γενναιοδωρίας. Είναι περισσότερο επίδειξη γενναιοδωρίας. Οι Ρώσοι προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα ρεύμα συμπάθειας. Όποιος ευεργετείται από τα ευρώ τους γίνεται ο καλύτερος προπαγανδιστής των ιδεών και των προθέσεων τους. Οι Ρώσοι έχουν λεφτά και τα σκορπάνε αλόγιστα. Μπορούν να αγοράζουν σπίτι 50 τετραγωνικών στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής ,δαπανώντας το απίστευτο ποσό των 800 χιλιάδων ευρώ(σχετικά πρόσφατο πρωτοσέλιδο του Αγγελιοφόρου).

Τον τελευταίο καιρό η Χαλκιδική έχει μπει στο στόχαστρο μεγαλοεπιχειρηματιών του εξωτερικού που δείχνουν , ξαφνικά, επενδυτικό ενδιαφέρον. Ο Ρώσος ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας Τσέλσυ, Αμπράμοβιτς, ενδιαφέρεται να αγοράσει εκτάσεις στην ευρύτερη περιοχή του Ταξιάρχη στο Χολομώντα Χαλκιδικής για να χτίσει αθλητικό κέντρο. Εμπόδιο για τα σχέδια του είναι οι μεγάλες δασικές εκτάσεις που υπάρχουν στην περιοχή. Και δεν είναι μόνο αυτός. Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον και από άλλους επιχειρηματίες για τη δημιουργία γηπέδων γκολφ και για περισσότερες ξενοδοχειακές μονάδες στο, ήδη, επιβαρημένο περιβάλλον της περιοχής.

Χρόνο με το χρόνο η Χαλκιδική ασχημαίνει. Παντού τσιμέντο ,άναρχη δόμηση και αντιαισθητικές κατοικίες. Ο πληθυσμός της Χαλκιδικής αυξάνεται τους καλοκαιρινούς μήνες αλλά οι δομές(οδικό δίκτυο, αποχετευτικό σύστημα, υδροδότηση) είναι ανεπαρκείς. Το περιβάλλον καταστρέφεται και το αριστούργημα της φύσης μεταμορφώνεται σε ένα τερατούργημα!

Τώρα όλο και κάποιος ψυχανώμαλος θα βάλει μπουρλότο στα πανέμορφα δάση του Χολομώντα. Εμείς θα στρογγυλοκάτσουμε στις οθόνες της τηλεόρασης και θα βλέπουμε, ακόμα μια φορά, τα δάση να γίνονται κάρβουνο, τους πυροσβέστες να παλεύουν σαν ήρωες, τις πολιτικές παρατάξεις να επιρρίπτουν ευθύνες η μία στην άλλη και το ελληνικό κράτος να ζητάει, επί πληρωμή, τη βοήθεια εναέριων πυροσβεστικών μέσων από την Ρωσία…

Τον Χολομώντα και τα μάτια σας!!! Μην πείτε μετά πως δεν ξέρατε...

ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ ΚΟΔΡΑ, 2007!

Για μια ακόμα φορά το πεδίο δράσης Κόδρα. Καλλιτέχνες που δημοσιοποιούν την εργασία τους και μικρά δωματιάκια που μεταμορφώνονται από τις εικαστικές παρεμβάσεις αυτών των καλλιτεχνών. Φέτος είδα πολλή χρήση του βίντεο. Κάθε σημείο του χώρου ένα οπτικό και ηχητικό ερέθισμα που διεγείρει το ενδιαφέρον του επισκέπτη. Πειραματισμοί με το φως, ρολόγια τοίχου, καθρέφτες, πέτρες, καρέκλες, τηλεοράσεις σε διάταξη, σκίτσα εμπνευσμένα από τη στρατιωτική ζωή, πίνακες ζωγραφικής, σούστες, σπάγκοι και νήματα, ανεμιστήρες και μινιατούρες αεροπλάνων, ακουαρέλες, γύψος, σίδερο, φελιζόλ, χαρτί, κολάζ με εφημερίδες, παστέλ, μολύβι, ξύλο, μέταλλο, πλαστικά χρώματα, χάντρες , σύρμα, παλιοκαιριασμένα υλικά, πίσσα, πλαστικοί σύνδεσμοι, όλα χρησιμοποιούνται από τους καλλιτέχνες προκειμένου να δώσουν υλική υπόσταση στην πλούσια φαντασία τους. Ατομικά και ομαδικά σχέδια εργασίας(project) που στοχεύουν στην αλληλεπίδραση με τον επισκέπτη και στη δημιουργία ενός διαδραστικού περιβάλλοντος.

Στην μπροστινή πλευρά μιας κάρτας διαβάζω: «Καταζητούμαι για πράγματα που με αφορούν άμεσα. Για συμμετοχή σε ότι θεωρώ απαράδεκτο. Για απάθεια σε ότι με προσβάλλει. Για αδυναμία συγκέντρωσης σε ότι με κάνει ευτυχισμένη». Είναι το project, «Καταζητούμαι», της Αγγελικής Αυγητίδου.
Στο πίσω μέρος της κάρτας γράφει: Το WANTED είναι ένα εικαστικό project με τη μορφή online διαδραστικού περιβάλλοντος και δράσης στην πόλη.Το WANTED σχολιάζει τα μικρά εγκλήματα που δε θα συναντήσει κανείς ποτέ στο αστυνομικό δελτίο. Συμβάντα στα οποία εμπλεκόμαστε οι ίδιοι ή στα οποία άθελα μας υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες. Πράξεις σκληρότητας μη αναγκαίας, αδικίες που δεν καταγράφηκαν πουθενά, αδιαφορία για τα αισθήματα, την αξιοπρέπεια ή τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Πώς διαμορφώνουν αυτά τα επεισόδια την εμπειρία, την καθημερινότητα και την πραγματικότητα μας;
Στείλτε τη δική σας ιστορία μέσω ηλ.ταχυδρομείου στη διεύθυνση wanted@arealartist.com μέχρι τέλους Νοεμβρίου(…)

Ονόματα καλλιτεχνών που συμμετέχουν.

Ένα τμήμα από τη διαδραστική εγκατάσταση του Γιώργου Σουρμέλη. Μια πολυθρόνα, ένας φορητός υπολογιστής και η βιντεοπροβολή. Ο καλλιτέχνης είναι ξεκάθαρος στο μήνυμά του: Αφού έτσι κι αλλιώς είσαι μόνο περαστικός, ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ.

Η εγκατάσταση με βίντεο και τα σχέδια με κιμωλία σε μαυροπίνακα, της Χριστίνας Καλμπάρη.

Ένα τμήμα από την εργασία του Δημήτρη Φράγκου και της Ιωάννας Φωτιάδου.

Οι τέσσερις έλληνες καλλιτέχνες από τους συνολικά οκτώ: οι Γιώργος Παπακαρμέζης, Μανώλης Αναστασάκος, Γιώργος Βασιλόπουλος και Νίκος Βαρυτιμιάδης συνευρίσκονται και δίνουν σε όλους τους επισκέπτες το δικαίωμα να αφήσουν το προσωπικό τους στίγμα. Το μελαχρινό καλοκαίρι, ο τηλεκανιβαλικός μαραθώνιος των ημερών, ένα καμένο κλαδί και να μερικά από τα συνθήματα που διαβάζω:

«ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
ΟΡΔΕΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΥΡΙΣΕΙ Η ΕΛΛΑΣ
ΠΟΡΔΕΣ ΝΟΥ ΔΟΥ ΚΥΦΗΝΩΝ».

Και αλλού: «ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ…ΜΜΜ…ΓΔΥΣΟΥ»,
«ΤΟ ΤΖΑΜΠΑ ΠΕΘΑΝΕ ΜΑΓΚΕΣ»,
«Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙΓΕΤΑΙ"

Η ΥΠΕΡΟΨΙΑ του Γιώργου Διβάρη ή εκείνο το σιχαμερό σταυρουδάκι που εμφανίζεται στην οθόνη ενός πολεμικού αεροπλάνου… ο ακριβής στόχος και η συντριβή του.

Κι άλλα ονόματα καλλιτεχνών.

Τα project του Κωνσταντίνου Πάτσιου και του Αδριανού Αγγελόπουλου.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΕΞΕΛΙΞΗ του Θεόδωρου Λιούλιου.

Το ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΕΜΜΟΝΩΝ των Θεοφάνη Νούσκα και Βασίλειου Χατζόπουλου

Και πάλι ο ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑΣ της Χριστίνας Καλμπάρη.

Ακόμα, στις 2,5 περίπου ώρες της περιήγησης στην έκθεση, είδα τα σχέδια εργασίας των Ανδρέα Καραουλάνη και Γιώργου Καρτάλου(τι όμορφη μουσική!), το αποκεφαλισμένο αρκουδάκι της Μαρίας Βαρελά, την βιντεο-προβολή της Σαββίνας Πατρικίου, τις πλεγμένες κορδέλες και το πολύχρωμο και εντυπωσιακό αποτέλεσμα του Λάμπρου Ψυρράκη, τα πιστοποιητικά των κοινωνικών φρονημάτων τα έτη 1939, 1945, 1956 και 1967, τη ζωγραφική εγκατάσταση του Σωτήρη Πανουσάκη, το κολάζ της Κωδωνίδου, την βίντεο εγκατάσταση με καβαλέτα γλυπτικής του Γιώργου Χλωρού (συνιστάται σε θαρραλέους!!!) και τις εργασίες πολλών άλλων ανθρώπων που ήταν το ίδιο αξιοπρόσεκτες με αυτές των προαναφερθέντων!

Και του χρόνου!

MΕΛΑΝΟΜΟΡΦΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ!

Δεν υπήρξα ποτέ μου σχολαστικός στις υπογραφές που βάζω. Είναι απλές τζίφρες και σε καμιά περίπτωση δεν μοιάζουν με τις υπογραφές που μπήκανε κατά την χθεσινή τελετή ορκωμοσίας της καινούριας κυβέρνησης. Από τα τηλεοπτικά πλάνα διαπίστωσα πως υπήρξαν υπογραφές μακρουλές και περίτεχνες! Με το φτωχό μου το μυαλό απέρριψα ασυζητητί τη σκέψη να είναι ψώνια και υπερβολικά αυτάρεσκοι οι πολιτικοί που θα αναλάβουν τα υπουργεία. Με μια δεύτερη σκέψη, και διατηρώντας τη ψυχραιμία μου, κατέληξα πως κοτζάμ υπουργοί είναι και οι υπογραφές τους πρέπει να 'ναι όσο το δυνατόν πιο πρωτότυπες. Η πρωτοτυπία της υπογραφής αποθαρρύνει ,μελλοντικά, έναν επίδοξο πλαστογράφο!

Ο καινούριος υφυπουργός Αθλητισμού, στη χθεσινή τελετή, υπήρξε πιο προνοητικός. Χρησιμοποίησε τη δική του γουρλίδικη πένα και υπέγραψε! Έτσι, ο επίδοξος πλαστογράφος θα πρέπει να διαθέτει, εκτός από τις ανάλογες ικανότητες, την ίδια πένα με αυτή του Υφυπουργού! Ο υπουργός Οικονομίας ακολούθησε και αυτός το παράδειγμα του υφυπουργού Αθλητισμού και υπέγραψε με δική του πένα. Αυτό συνέβη γιατί τελείωσε το μελάνι!!! (σημερινός Αγγελιοφόρος-γελάω ακόμααααα!)

Το τέλος του μελανιού είναι ο πρώτος κακός οιωνός για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν.Θα ισχυριζόμουν πως η έλλειψη μελανιού αποτελεί τις πρώτες βαρυσήμαντες δηλώσεις του υπουργού για την οικονομική πολιτική της καινούριας κυβέρνησης!!! Τις ακούσατε ή κάνετε πως δεν τις ακούσατε;

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ!

Υπάρχουν γονείς που δουλεύουν όλη μέρα και βλέπουν τα παιδιά τους ελάχιστα. Υπάρχουν παιδιά που μένουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Ο χρόνος φαίνεται σαν να έχει συμπιεστεί! Τα δάνεια και οι απαιτήσεις της ζωής κάνουν τους γονείς να εργάζονται και να μη βρίσκουν χρόνο για να αφιερώσουν στα παιδιά τους. Οι παιδικοί σταθμοί, τα Ολοήμερα Νηπιαγωγεία και τα Ολοήμερα Δημοτικά λύνουν μερικώς το πρόβλημα.

Στην Αγγλία και στην περιοχή του Μάνστεστερ, μια γυναίκα δεν βρίσκει χώρο για να αφήσει τα μικρά παιδιά της. Το ένα από αυτά είναι νήπιο και το άλλο πηγαίνει στο Δημοτικό. Η γυναίκα αποφασίζει να δημιουργήσει μια αλυσίδα παιδικών σταθμών και έτσι προσπαθεί να λύσει το προσωπικό της πρόβλημα. Της έρχεται η ιδέα πως μπορεί να εξυπηρετήσει και άλλους γονείς που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα με αυτήν. Η φιλελεύθερη αγορά και οι ίσες ευκαιρίες για την ανάπτυξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας δίνουν τη δυνατότητα στην γυναίκα να δημιουργήσει παιδικούς σταθμούς που φιλοξενούν τα παιδιά πολυάσχολων και οικονομικά ευκατάστατων γονέων.

Οι υπηρεσίες σε αυτούς τους παιδικούς σταθμούς είναι, σε πρώτο στάδιο, οι κλασσικές . Τα παιδιά σιτίζονται και υπάρχει εξασφαλισμένη μεταφορά με το λεωφορείο. Οι παιδικοί σταθμοί δεν διεκδικούν έναν καθαρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα στην απασχόληση των παιδιών. Εξάλλου, ιδρύονται από μια γυναίκα που έχει τους λιγότερους προβληματισμούς πάνω στο θέμα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Η αλήθεια είναι πως μέσα από το άρθρο του Κώστα Γούλη, στην εφημερίδα "Αγγελιοφόρος", δεν μπορώ να γνωρίζω τι είδους προσωπικό προσλαμβάνει η γυναίκα για την λειτουργία των παιδικών σταθμών. Η ίδια για να τους κάνει πιο ελκυστικούς προσθέτει και άλλες υπηρεσίες στις ήδη υπάρχουσες. Το πλύσιμο ρούχων, το σιδέρωμα, μπέιμπι σίτερ για το σπίτι, είναι μερικές από αυτές τις καινούριες υπηρεσίες. Το παράδειγμα αυτής της γυναίκας το ακολουθούν και άλλοι σταθμοί που ανταγωνίζονται στα πακέτα των υπηρεσιών. Αρχίζουν να διαθέτουν κομμωτές και υπεύθυνους καταστημάτων που πουλάνε παπούτσια και αναλαμβάνουν να παίρνουν τα μέτρα των ποδιών στα μικρά παιδιά. Αλλού αρχίζουν να υπάρχουν κομμώτριες και αισθητικοί που περιποιούνται τους εκλεκτούς πελάτες τους!

Οι υπηρεσίες διαρκώς πληθαίνουν. Οι παιδικοί σταθμοί στην Αγγλία ψάχνουν να βρουν τρόπους για να δελεάσουν με πιο ελκυστικά πακέτα τους γονείς. Από αυτούς ζητάνε να συμπληρώνουν ερωτηματολόγια. Οι διευθυντές των παιδικών σταθμών μελετούν τις απαντήσεις που δίνουν οι γονείς και αναλόγως καθορίζουν και τις υπηρεσίες που θα προσφέρουν.

Φανταστείτε αυτό να συνέβαινε στα Νηπιαγωγεία και στα Δημοτικά;

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΟΝΤΟΣ ΠΑΧΥΔΕΡΜΙΣΜΟΥ!

Στην Ιαπωνία όλα είναι προγραμματισμένα με ανατριχιαστική ακρίβεια. Διάβαζα, προσφάτως, πως υπουργός στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου παραιτήθηκε επειδή έκανε λάθος κατά δύο μέρες στην πρόβλεψή του για την άνθοφορία των κερασιών. Ο γεμάτος ευθιξία υπουργός ένιωσε άσχημα και υπέβαλε την παραίτησή του. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις οι σχιστομάτηδες πολιτικοί δε διστάζουν να υπερασπιστούν την παράδοση κάνοντας χαρακίρι και θέτοντας οριστικά τέρμα στη ζωή τους.

Η νοοτροπία των πολιτικών της Ιαπωνίας, με την οποία βέβαια δεν συμφωνώ, είναι τελείως αντίθετη με τη νοοτροπία των δικών μας πολιτικών. Σε αυτήν τη χώρα, όπου η έννοια της σοβαρότητας εξευτελίζεται σε καθημερινή βάση, οι πολιτικοί όχι μόνο δεν αυτοκτονούν αλλά ούτε καν παραιτούνται. Μάλιστα, σε περιόδους κρίσης τους ακούμε να λένε πως δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τη θέση τους γιατί έχουν να ολοκληρώσουν το έργο τους!!! Αν αυτό είναι έργο καταστροφής, λίγο τους απασχολεί!

Φυσικά, δε θα σας ζητήσω να κάνετε αναδρομή στο παρελθόν για να βρείτε έστω και μια περίπτωση πολιτικού που ένιωσε αποτυχημένος και αυτοκτόνησε. Όχι, δε χρειάζεται να σας υποβάλλω σε άδικο κόπο! Αυτό, όμως, που θα σας ζητήσω είναι να εντοπίσετε έστω και έναν πολιτικό που έχει την όψη μελαγχολικού ανθρώπου! Αυτή η ερώτηση μου προέκυψε καθώς διαβάζω τον Αριστοτέλη. Αυτός υπήρξε ο πρώτος που αναρωτήθηκε γιατί οι άνθρωποι που διαπρέπουν στην πολιτική, την ποίηση και τη φιλοσοφία έχουν την όψη μελαγχολικού ανθρώπου.

Σας βάζω δύσκολα;

Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ!

Η λαχτάρα για τις απολαύσεις της βρεφικής ηλικίας εξακολουθεί να παραμένει δυνατή στον ψυχισμό ενός ενήλικου ψηφοφόρου.Μπορεί ο ψηφοφόρος να μεγαλώνει και να αποκτά μια καλύτερη και πληρέστερη εικόνα της πραγματικότητας που τον περιβάλλει, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως αποδεσμεύεται από τις βρεφικές φαντασιώσεις, τις επιθυμίες και τα άγχη. Όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν και επηρεάζουν τη συναισθηματική του ζωή και κατ'επέκταση τον τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας.

Για τους περισσότερους η ώθηση για επανόρθωση δεν είναι τόσο ισχυρή για να φτάσουν στην πολυπόθητη απαρτίωση. Έτσι,μάλλον, μπορεί να εξηγηθεί γιατί γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες επαναλαμβανόμενων συμπεριφορών που δεν μας τιμούν ως ψηφοφόρους.Δεν έχετε παρά να απομονώσετε κάποιες γενικευμένες συμπεριφορές. Τι θα λέγατε για την καθημερινή μουρμούρα και τις βρισιές των ψηφοφόρων που όταν φτάνουν στην κάλπη τα ξεχνούν όλα και επιδοκιμάζουν με την ψήφο τους τις πολιτικές επιλογές ενός κόμματος; Πώς να εξηγηθεί αυτή η αμφιθυμική συμπεριφορά τους; Ασφαλώς και δεν θέλω να κάνω το ψυχογράφημα του ψηφοφόρου, αλλά αληθινά προβληματίζομαι για τις επιλογές του εκλογικού σώματος. Με ποιά κριτήρια επιλέγουμε όλους αυτούς που θα μας κυβερνήσουν; Γιατί συνεχίζουμε να συντηρούμε δυο κόμματα εξουσίας; Γιατί εκλαμβάνουμε ως τρομερό δίλημμα τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις ή την ακυβερνησία; Γιατί δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας; Τι μας σπρώχνει να υπακούμε κάθε φορά στην προπαγάνδα των ΜΜΕ; Γιατί ανεχόμαστε ως πολίτες αυτής της χώρας την αλαζονική άσκηση της εξουσίας; Μήπως κατά βάθος μια τέτοια άσκηση της εξουσίας είναι συμβατή με τη δική μας αλαζονία; Θα ήταν παρακινδυνευμένο να ισχυριστούμε πως τα δικά μας αισθήματα παντοδυναμίας βρίσκουν διέξοδο και έκφραση μέσα από παντοδύναμες κυβερνήσεις; Μήπως λειτουργούμε σαν οπαδοί που έχουν την ανάγκη να ταυτιστούν με ισχυρές πολιτικές ηγεσίες και όχι με μικρής εμβέλειας κόμματα; Ακόμα, γιατί τόσα χρόνια γινόμαστε επαίτες που ζητιανεύουν όλα αυτά που δικαιούνται; Αυτή είναι η αξιοπρέπειά μας; Τι είναι αυτό που μας κάνει να είμαστε τόσο επιρρεπείς στα δωράκια της εξουσίας; Μήπως νιώθουμε ανακούφιση για εκείνες τις ενοχές για τις οποίες δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την προέλευσή τους; Γιατί είμαστε εξουσιομανείς; Τι στ'αλήθεια προσπαθούμε να ξορκίσουμε κατακτώντας το δικαίωμα να εξουσιάζουμε τους συνανθρώπους μας; Γιατί αυτοεξευτελιζόμαστε και έχουμε χαμηλά αισθήματα αυτοεκτίμησης; Γιατί δείχνουμε να πάσχουμε από μια διάθεση αυτοτιμωρίας και γιατί εκλέγουμε τους καλύτερους τυράννους και όχι αυτούς που θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής μας; Και γιατί έχουμε αυτό το βλέμμα που συγχωνεύει τα πάντα; Είμαστε όλοι ίδιοι αλλά, δυστυχώς για εσάς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.Αυτοί που παλεύουν στη ζωή τους για να αναπνέουν μακριά από την μπόχα της μάζας το ξέρουν και απαγορεύουν στον οποιονδήποτε να τους απαξιώνει.

Όλο αυτό το πολιτικό παιχνίδι, πια, κατάντησε ένα αυτοσχέδιο και κακόγουστο πανηγυράκι.Τα κόμματα εξουσίας, με τη συνενοχή των μικρών κομμάτων, εξέθρεψαν τα πιο άγρια ένστικτα των ψηφοφόρων. Καμιά πολιτική δύναμη δεν έθεσε σαν άμεση προτεραιότητά της το θέμα της ψυχικής υγείας του κόσμου. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις δήλωναν αναρμόδιες. Η ευθύνη στρογγυλοκαθόταν στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή ή την αναλάμβαναν, σε πιο βαριές περιπτώσεις, οι ψυχίατροι! Έτσι, όμως, εξέφραζαν μια άρνηση να αποδεχτούν πως αποτελούσαν φορείς κοινωνικοποίησης μαζί με την οικογένεια, το στρατό, την παιδεία, την εκκλησία και όλους τους επίσημους θεσμούς. Καλλιέργησαν το μίσος για τους αντιπάλους. Τους χώρισαν σε στρατόπεδα και τους φανάτισαν στο έπακρο. Τους κράτησαν ημιμαθείς και τους παραμύθιασαν με τους σύγχρονους μύθους της "προόδου" και της "ανάπτυξης". Τους έκαναν μέσα σε μια νύχτα τζογαδόρους στο χρηματιστήριο και τους τύφλωσαν με το ηλίθιο θέαμα της Ολυμπιάδας. Επέτρεψαν στους εργολάβους και τους επιχειρηματίες να αλωνίζουν. Πρόσφεραν άσυλο στα λαμόγια, τους σαλιογλύφτες και τους ανίκανους. Έφτασαν στα όρια των ανοχών και των αντοχών αυτούς που υπηρετούσαν την Παιδεία και την Υγεία.΄Εκαναν τον κόσμο να παραμιλάει με τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας και τον γέμισαν με πιστωτικές κάρτες και δάνεια. Του έκλεισαν το μάτι πως οι επιθυμίες του είναι απεριόριστες και έτσι τον παρέδωσαν μια ώρα αρχύτερα στα παραισθησιογόνα, το αλκοόλ και τα ψυχοφάρμακα. Έκαναν τους πολίτες αυτής της χώρας να στέκονται σούζα στα γαβγίσματα των κομματόσκυλων! Ρούφηξαν ως το μεδούλι τον πόνο, το αίμα και τον ιδρώτα των χρημάτων τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Τους διέλυσαν κάθε ελπίδα για ένα κράτος πρόνοιας και τους παρέδωσαν καμένη γη! Τους έκαναν να νιώθουν ηττοπαθείς και ηδονίζονταν να τους βλέπουν με σκυμμένα κεφάλια.


Όχι, κανένα κόμμα που θα καταλάβει την εξουσία δεν θα ενδιαφερθεί αληθινά για τον ψυχισμό και τα τραύματα του λαού. Αυτά θα πρέπει να τα περιθάλψει η ποίηση. Όταν ο Άρης Αλεξάνδρου λέει πως ανήκει στο "ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών" είναι ένας ενήλικος που εκστομίζει έναν βαθύτατα πολιτικό λόγο.

Τα κιτάπια μου λένε πως θα παραμείνουμε βρέφη και μετά τις εκλογές...

KAΛΠΕΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ!

Σας μίλησα (post: ΕΙΔΗΣΗ ΠΡΩΤΗ και ΕΙΔΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ) για τις περιπτώσεις δύο ανθρώπων που ήρθαν αντιμέτωποι με τον τρόμο που προσπορίζει η ιδέα του θανάτου. Καθένας από την πλευρά του αντέδρασε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Η δασκάλα θέτει σαν άμεση προτεραιότητά της την ψυχολογία των μαθητών της. Ψάχνει να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα βοηθήσει τα παιδιά της τάξης να αντιμετωπίσουν το πένθος της απώλειας. Το κουράγιο της μελλοθάνατης δασκάλας είναι αξιοθαύμαστο. Ζητάει από τα παιδιά να δράσουν συλλογικά και να κατασκευάσουν το φέρετρό της. Η δραστηριοποίηση των 11χρονων παιδιών, προκειμένου να εκπληρώσουν την τελευταία επιθυμία της δασκάλας, ξεπερνάει τα όρια της δημιουργικής πράξης και γίνεται προσφορά. Η δασκάλα λαμβάνει το δώρο πριν τον επικείμενο θάνατό της. Αυτό έχει ευεργετική επίδραση στους μικρούς μαθητές που έχουν την ευκαιρία να διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο τις ενοχές τους. Η εργασία του πένθους δρομολογείται.


Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που συμπεριφέρεται διαφορετικά μπροστά στον επερχόμενο θάνατο. Το κύκνειο άσμα του θέλει να είναι μέσα στην χλιδή και την πολυτέλεια. Κατασπαταλά ολόκληρη την περιουσία του. Το νόημα που οικοδομεί στις τελευταίες στιγμές της ζωής του είναι η καλοπέρασή του. Μου θυμίζει έντονα τους αξιωματικούς των Ες-Ες που, ενώ ο πόλεμος είχε κριθεί και τα συμμαχικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Γερμανία, αυτοί χόρευαν και μεθοκόπαγαν στα καταφύγια.

Μεθαύριο θα πάμε να ψηφίσουμε. Ας αναρωτηθούμε, έστω και για μια στιγμή, κάτω από ποια ψυχολογία ασκούμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα. Αλλιώς, με ποιόν μοιάζουμε περισσότερο; Με τη δασκάλα ή με τον ηλικιωμένο κύριο;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ!

Το τελευταίο κείμενο της η Μελανί Κλάιν δεν προλαβαίνει να το δει τυπωμένο. Πεθαίνει στις 22 Σεπτεμβρίου 1960. Λίγο προτού πεθάνει διατηρεί τη διαύγεια της και διατυπώνει κάποιες γενικές απόψεις πάνω στο θέμα της ψυχικής υγείας. Ξεκινάει με την παραδοχή πως θεμέλιο αυτής της υγείας είναι μια καλά απαρτιωμένη προσωπικότητα. Μια τέτοια προσωπικότητα έχει «ισχυρό χαρακτήρα, συναισθηματική ωριμότητα, ικανότητα να αντιμετωπίζει συγκρουόμενα αισθήματα, ισορροπία ανάμεσα στην εσωτερική ζωή και στην προσαρμογή στην πραγματικότητα και επιτυχής συναρμογή σε ένα σύνολο των διαφορετικών τμημάτων της προσωπικότητας».

Η βρεφική μας ηλικία, λέει η Κλάιν, μπορεί να περνάει αλλά οι επιθυμίες εκείνης της περιόδου εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα και σε έναν συναισθηματικά ώριμο άνθρωπο. Αν αυτές οι επιθυμίες τύχουν επιτυχούς επεξεργασίας, κυρίως μέσα από το παιχνίδι, αποτελούν πηγή ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων. Διαφορετικά, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες συντηρούν εντός του ανθρώπου ένα πένθος. Οι προσδοκίες που υπάρχουν στη βρεφική και παιδική ηλικία δεν πραγματώνονται κι έτσι η μετάβαση στην ενηλικίωση γίνεται προβληματική (ο Ευγένιος Αρανίτσης λέει πως η ενηλικίωση είναι ένα προβληματικό πένθος- η διάψευση των προσδοκιών, εδώ που τα λέμε, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα όλων των εποχών). Η συναισθηματική ωριμότητα έχει να κάνει με την αποδοχή της αδυναμίας μας να ικανοποιήσουμε και τις πιο βαθιές μας επιθυμίες. Ο συναισθηματικά ώριμος άνθρωπος ανακαλύπτει άλλες πηγές ευχαρίστησης που λειτουργούν ως υποκατάστατα των πρωταρχικών επιθυμιών και της συγκίνησης που θα προέκυπτε από την ικανοποίηση τους.


Στη συνέχεια η Κλάιν μας λέει για το πόσο σημαντική είναι η σχέση του παιδιού με το πρωταρχικό αντικείμενο αγάπης-μίσους που είναι η μητέρα. Επισημαίνει πως η εσωτερίκευση των καλών γονέων και η ταύτιση μαζί τους είναι αναγκαίοι όροι για τη σύναψη διαπροσωπικών σχέσεων και για την κατανόηση και συμπάθεια των άλλων ανθρώπων. Η ισορροπία μας εξαρτάται από την ικανότητα επίλυσης των ενδοψυχικών μας συγκρούσεων. Ισορροπία δε σημαίνει αποφυγή συγκρούσεων, αλλά ικανότητα να αντέχουμε τις διαψεύσεις και να υπερβαίνουμε έτσι τις οδυνηρές συγκινήσεις που τις συνοδεύουν. Μόνο στην περίπτωση που αντιμετωπίζουμε τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις μπορούμε να αναπτύξουμε βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις. Πρέπει να έχουμε συναίσθηση των αντιφάσεων μας. Οι αλληλεπιδράσεις της εσωτερικής ζωής με την εξωτερική πραγματικότητα πρέπει να μας οδηγούν σε έναν συμβιβασμό με τις ενδοψυχικές συγκρούσεις. Η φαντασιακή ζωή αναπτύσσεται εντός μας κι έχει σαν στόχο το ξεπέρασμα των οδυνηρών συγκινήσεων. Η απώθηση της φαντασιακής ζωής παρασέρνει με τη σειρά της το ταλέντο, τα ενδιαφέροντα και τη νόηση του ανθρώπου. Η έλλειψη απόλαυσης στην εργασία, στον ελεύθερο χρόνο και στις διαπροσωπικές σχέσεις ανακινεί παρανοϊκά- καταθλιπτικά άγχη και δυσαρέσκειες. Αν αυτά τα άγχη είναι υπερβολικά, τότε αποτελούν τη βάση για την ανάπτυξη ψυχικής νόσου. Η αποδοχή των βαθύτερων συγκρούσεων και η μικρότερη εξάρτηση από τις εξωτερικές επιτυχίες και ικανοποιήσεις αποτελούν ένδειξη ψυχικής υγείας. Οι εξωτερικές ικανοποιήσεις δεν αντισταθμίζουν την έλλειψη της εσωτερικής γαλήνης. Η Ψυχική υγεία δεν είναι συμβατή με τη ρηχότητα. Αυτή η ρηχότητα συνδέεται ευθέως με την άρνηση της εσωτερικής σύγκρουσης και των εξωτερικών δυσκολιών. Η υπερβολική χρήση του αμυντικού μηχανισμού της άρνησης σημαίνει ένα αδύναμο και ανίσχυρο ΕΓΩ μπροστά στον πόνο. Η κυριαρχία της άρνησης εμποδίζει την εμβάθυνση στη συναισθηματική ζωή του άλλου. Μόνο όταν βιώνουμε σε βάθος το πένθος και τη θλίψη των άλλων μπορούμε να μοιραστούμε την κακοτυχία και τη στενοχώρια τους. Η θλίψη των άλλων δεν καταλύει την δικιά μας συναισθηματική ζωή και αυτό γιατί αποκτούμε την ικανότητα να μοιραζόμαστε και τη χαρά τους.


Στις ορμές αγάπης και μίσους θα πρέπει να υπερισχύουν αυτές της αγάπης. Οι ματαιώσεις ενισχύουν το μίσος και τις καταστροφικές ορμές σε έναν άνθρωπο. Όλος αυτός ο διχασμός, ανάμεσα στη λίμπιντο(αγάπη) και την καταστροφή (μίσος), δημιουργεί μια πρώτη μορφή άγχους μέσα σε ένα βρέφος. Απέναντι σε αυτό το άγχος αμύνεται. Νιώθει πως οι καταστροφικές ορμές απειλούν τόσο το ίδιο όσο και την μητέρα του. Η άμυνα της εξιδανίκευσης έχει σχέση με το διωκτικό άγχος. Η εξιδανίκευση φαίνεται να εξουδετερώνει αυτό το άγχος. Οι καταστροφικές ορμές του βρέφους δημιουργούν μέσα του ένα αίσθημα ενοχής. Ταυτόχρονα με τις ενοχές νιώθει και μια ώθηση για επανόρθωση που το ανακουφίζει. Αυτή η ώθηση το βοηθάει να ξεπεράσει το καταθλιπτικό άγχος και τις ενοχές. Διαφορετικά, οπισθοχωρεί και υπάρχει αναθέρμανση των διεργασιών διχασμού του αντικειμένου και των ορμών σε καλό και κακό. Στα βρέφη υπάρχει ένα αίσθημα παντοδυναμίας. Η Κλάιν υποστηρίζει πως οι ορμές του μίσους και της αγάπης είναι εξαιρετικά ισχυρές όταν το βρέφος είναι τρομαγμένο. Το βρέφος αρνείται οτιδήποτε οδυνηρό και δυσάρεστο. Η απληστία και η ακόρεστη επιθυμία για ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση των επιθυμιών είναι κατάλοιπο της βρεφικής ηλικίας που δεν εξαλείφεται ολοκληρωτικά αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της συναισθηματικής ζωής των ενηλίκων. Πλήρης απαρτίωση δεν υπάρχει ποτέ. Η απαρτίωση συνεπάγεται πόνο που το άτομο πρέπει να μπορεί να ανεχτεί.

Υ.Γ. Η ψυχική υγεία του βρέφους θα μπορούσε να αφορά και την ψυχική υγεία των ψηφοφόρων. Κάποια άλλη στιγμή!

ΕΙΔΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ!

Ο Βρετανός Τζον Μπάντρικ είναι 62 χρονών και ζει στην Κορνουάλη. Πηγαίνει για εξετάσεις στο νοσοκομείο και μαθαίνει πως έχει καρκίνο στο πάγκρεας. Οι γιατροί είναι κατηγορηματικοί στην διάγνωσή τους. Ο καρκίνος δεν είναι αντιμετωπίσιμος και ο ασθενής έχει , μόλις, έξι μήνες ζωής. Ο ηλικιωμένος είναι ένας μελλοθάνατος που γνωρίζει επακριβώς το πότε θα πεθάνει. Ψυχικό ράκος μπροστά στον τρόμο του θανάτου παίρνει απόφαση να κάνει μέσα στους έξι μήνες όλα όσα δεν έκανε σ' ολόκληρη τη ζωή του. Εγκαταλείπει την εργασία του και ρευστοποιεί όλη την περιουσία του. Ονειρεύεται μέσα στο σύντομο βίο των έξι μηνών να ζήσει μέσα στην πολυτέλεια. Κάνει ταξίδια , τρώει πανάκριβα γεύματα σε πολυτελή εστιατόρια και κρατάει μόνο ένα μαύρο κοστούμι για την κηδεία.

Οι έξι μήνες περνούν αλλά ο ασθενής δεν πεθαίνει. Επιστρέφει στο νοσοκομείο και προφανώς επαναλαμβάνει τις εξετάσεις. Αυτές πιστοποιούν πως καρκίνος δεν υπάρχει. Ο ηλικιωμένος πανηγυρίζει για τη ζωή του. Ο θάνατος αναβάλλεται. Τώρα θα ζήσει παραπάνω με ένα μαύρο κοστούμι ως το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο.

Ο...πρώην καρκινοπαθής, διαβάζω, θα διεκδικήσει αποζημίωση για την λανθασμένη διάγνωση!

Το παραπάνω περιστατικό μας δείχνει πως για να κερδίζουμε τη ζωή μας πρέπει να χάνουμε, ,μάλλον, την περιουσία μας.

Σ' αυτές τις εκλογές να πάτε όλοι μαυροφορεμένοι...

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ!

Η συμπαθέστατη δημοσιογράφος της δημόσιας τηλεόρασης, κ.Τσαπανίδου, προσπαθεί να λύσει το ΑΙΝΙΓΜΑ. Στην μια άκρη της τηλεφωνικής γραμμής έχει το γενικό γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας και στην άλλη τον Νομάρχη Ηλείας. Ο γενικός γραμματέας δηλώνει κατηγορηματικά πως τα σχολεία στην Ηλεία θα ξεκινήσουν κανονικά. Ο Νομάρχης έχει αντίθετη γνώμη. Η Νομαρχία, εξαιτίας της πρωτοφανούς καταστροφής, έχει αποφασίσει την αναστολή έναρξης της σχολικής χρονιάς. Ο γενικός γραμματέας τον κατηγορεί πως τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είναι νόμιμες και πως το Υπουργείο Παιδείας είναι το μόνο αρμόδιο για να αποφασίσει κάτι τέτοιο. Ο Νομάρχης επιμένει στην θέση του. Ισχυρίζεται πως κινείται σε νόμιμα πλαίσια και απλά ενημερώνει (μέσω της τηλεόρασης!!!) πως σύντομα θα υποβάλλει και υπηρεσιακώς την απόφαση για άρση αναστολής των σχολείων. Ο γραμματέας εμφανώς εκνευρισμένος λέει πως δεν συνδιαλέγεται με Νομάρχες αλλά μόνο με την εκπαιδευτική κοινότητα. Η κ.Τσαπανίδου μένει απορημένη. Οι αψιμαχίες μεταξύ δυο προσώπων που έχουν την ευθύνη , δεν οδηγούν πουθενά. Η δημοσιογράφος αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να ενημερώσει υπεύθυνα τους γονείς και τα παιδιά του νομού Ηλείας. Αποχαιρετά τον Νομάρχη και συνεχίζει τη συζήτηση με τον γενικό γραμματέα. Τον ρωτάει αν αληθεύουν οι αιτιάσεις της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας για τα χιλιάδες κενά στο διδακτικό προσωπικό. Αυτός απαντά πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θεωρεί πως η Δ.Ο.Ε αντιδρά με υπερβολικό τρόπο. Για το επίμαχο βιβλίο της Ιστορίας μας ενημερώνει πως ακόμα βρίσκεται στο τυπογραφείο και θα μοιραστεί στα σχολεία μετά τις εκλογές. Μιλάει για μια "ελαφρά καθυστέρηση" για την οποία όλοι συμφωνούμε πως είναι εσκεμμένη. Μ' αυτόν τον τρόπο η ηγεσία του Υπουργείου αποτρέπει την αναζωπύρωση αντιδράσεων που πολύ γρήγορα μετατρέπονται σε μια σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση. Εκλογές έρχονται και πρέπει να υπάρχουν, όσο το δυνατόν, λιγότερα ανοιχτά μέτωπα (Η εκπαίδευση, όπως βλέπετε, δεν έπηρεάζεται καθόλου από τις επικείμενες εκλογές!!!). Η δημοσιογράφος, ακούγοντας αυτήν την "ελαφρά καθυστέρηση" στην διανομή του βιβλίου ,αναρωτιέται πως γίνεται το προεκλογικό υλικό να τυπώνεται και να μοιράζεται με ταχύτατους ρυθμούς ενώ τα βιβλία της ιστορίας να μην βρίσκονται ήδη στα σχολεία. Εδώ ο γενικός γραμματέας παθαίνει ένα μικρό γλωσσοδέτη, κάτι σαν την αμηχανία που νιώθουμε όλοι μπροστά σε ένα αίνιγμα...

ΕΙΔΗΣΗ ΠΡΩΤΗ!

(Έγινα κοινωνός της είδησης χάρη στην αρθρογράφο του Αγγελιοφόρου, Χριστίνα Χρυσοστομίδου)

Μια 40χρονη δασκάλα από την Ολλανδία μαθαίνει πως πάσχει από καρκίνο. Κάθε προσπάθεια θεραπείας και αποκατάστασης της υγείας της έχει ατονήσει. Μια ολόκληρη εβδομάδα της δίνουν οι γιατροί για να ζήσει. Η δασκάλα το γνωρίζει και διακόπτει την εργασία της. Η ζωή της προσμετράται σε μερικά 24ωρα. Μέσα σε αυτά θα πρέπει να παραδώσει το τελευταίο της μάθημα. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα θα πρέπει να διατηρήσει την αξιοπρέπεια της. ’Ετσι αισθάνεται! Ζητάει από τον δάσκαλο φίλο της να την βοηθήσει. Συγκεντρώνει τους μαθητές και τους ανακοινώνει την τελευταία της επιθυμία. Τα εντεκάχρονα παιδιά την ακούν και συμφωνούν. Θα φτιάξουν το φέρετρο της κάτω από την καθοδήγηση του φίλου της. Εργάζονται πυρετωδώς και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατασκευάζουν το φέρετρο. Το τοποθετούν στην μέση μιας αίθουσας. Λείπει μόνο το καπάκι που θα σκεπάσει την μελλοθάνατη δασκάλα. Αυτή νιώθει ευγνωμοσύνη και προσπαθεί να τα παρηγορήσει. Λέει πως ο τελευταίος προορισμός της είναι καλύτερος από τον κόσμο στον οποίο ζει. Τα παιδιά στενοχωριούνται που θα χάσουν την αγαπημένη τους δασκάλα αλλά αντλούν δύναμη και κουράγιο από αυτά που τους λέει. Την επισκέπτονται καθημερινά. Κατά βάθος όλοι ελπίζουν σε ένα θαύμα που θα διαψεύσει τις προβλέψεις των γιατρών. Μακάρι η δασκάλα να ανατρέψει όλες τις προγνώσεις που την θέλουν να πεθαίνει σε λίγα 24ωρα. Μακάρι γιατί στα στερνά της μας παραδίδει το καλύτερο μάθημα σε πείσμα των ειδικών που δεν φαίνεται να συμφωνούν για την πρωτοβουλία της. Αυτοί ισχυρίζονται πως τα μικρά παιδιά είναι ανώριμα και δεν μπορούν να διαχειριστούν την απώλεια. Εγώ λέω να σωπάσουν και να υποκλιθούν μπροστά στην μεγαλειώδη στάση της δασκάλας.

Υ.Γ 1 Η δασκάλα, αν οι γιατροί επαληθεύτηκαν στις προβλέψεις τους, έχει πεθάνει εδώ και αρκετό καιρό. Στις τελευταίες της στιγμές , μας δίδαξε την ουσία της Ποίησης. Είναι από τις ειδήσεις που με συγκλόνισαν!

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ!

Αφιερωμένο στον Anemo

Με τους δημοσιογράφους δεν είχε και τις καλύτερες των σχέσεων. Αρκετοί από αυτούς σχολίαζαν αρνητικά κάθε στοιχείο της συμπεριφοράς του. Αν και τον έβριζαν, αυτός τους αγαπούσε. Γνώριζε την απαιδευσιά τους σχετικά με την τέχνη του κινηματογράφου. Η ανηθικότητά τους ήταν… σε πρώτο πλάνο. Ο σκηνοθέτης αντιλαμβανόταν πολύ καλά τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη. Απέκρυπταν συνειδητά πληροφορίες ή τις διοχέτευαν με τέτοιον τρόπο που σκορπούσαν σύγχυση και αμφιβολία στους κινηματογραφόφιλους. Αρκετές φορές ο Νικολαΐδης ένιωσε αυτές τις ανέντιμες στάσεις. Αναγκάστηκε να αναπτύξει τις προσωπικές του άμυνες. Όχι πολλές συνεντεύξεις που, παρεμπιπτόντως, τις θεωρούσε βαρετές. Μόνο οι απαραίτητες που θα γνωστοποιούσαν μια καινούρια του ταινία.

Ο Νικολαΐδης αρνιόταν επίμονα να παραδεχτεί πως αποτελούσε άνθρωπο του περιθωρίου. Αποκαλούσε τον εαυτό του «τσόγλανο» και σιχαινόταν τον ανταγωνισμό. Όποτε έβλεπε «αλογάκια να καλπάζουν» το έβαζε στα πόδια. Στις ταινίες του σκηνοθετούσε την ίδια τη ζωή του. Σαν να ήθελε να τραβήξει στα άκρα τα όρια της ύπαρξής του. Οι ήρωες που έπλαθε ήταν άνθρωποι που επιβίωναν επειδή υπερασπίζονταν με ένα πρωτόγνωρο πάθος τον προσωπικό τους χώρο . Οι φίλοι του και όλοι όσοι τον αγαπούσαν ήταν οι αποδέκτες της αγωνίας του. Οι ταινίες του ήταν βγαλμένες μέσα από μια αυθεντική οργή. Όταν τις τελείωνε αποστασιοποιούταν από αυτές. Σειρά είχαν οι κριτικοί που δεν εμβάθυναν και τις αντιμετώπιζαν επιφανειακά. Αν και πολυβραβευμένος, ήταν κατά των βραβείων που, όπως έλεγε, κλείνουν τα στόματα όλων όσοι υπερασπίζονται τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Αγαπούσε την παλιά γενιά σκηνοθετών με τους οποίους μοιραζόταν κοινές αντιλήψεις για τον κινηματογράφο. Θεωρούσε καλύτερο από αυτόν, τον Πανουσόπουλο, τον Ψαρά, τον Παναγιωτόπουλο και τον Τάσια. Δεν μασούσε τα λόγια του για τις «κοντές, άσχημες και ανέραστες σκηνοθέτριες» που ξεφτιλίζονταν για χρήματα. Τις χαρακτήριζε «εκνευριστικά ατάλαντες» και, όταν μιλούσε για αυτές, καταλάβαινες πως είχε συγκεκριμένα άτομα στο μυαλό του. Τις θεωρούσε υπεύθυνες για την παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Νίκος Νικολαΐδης ήταν απόλυτος και σεβόταν κάποιες αρχές στη ζωή του. Του άρεσε να βλέπει όλες τις ταινίες του Τζέρυ Λιούις. Έδειχνε την ίδια σοβαρότητα τόσο στις καλές ταινίες όσο και στα «σκουπίδια». Παραδεχόταν πως είχε δει πολλές κακές ταινίες που όμως δεν τις απέρριπτε! Ήταν αθόρυβος και χαμηλών τόνων. Τα τελευταία χρόνια είχε τακτοποιήσει πολλές εκκρεμότητες μέσα του. Είχε καταφέρει, έτσι, να αποδυναμώσει το αίσθημα του φόβου. Σχεδόν τον είχε εξαλείψει από τη ζωή του.

Τον παρακολουθώ στην συνέντευξη που μεταδόθηκε εκτάκτως, χτες, στην ΕΤ1. Είναι γλυκύτατος. Μιλάει αργά αλλά δεν κομπιάζει. Οι κουβέντες του βγαίνουν σαν γάργαρο νερό που αναβλύζει από μια κρυφή πηγή. Κάνει ολιγόχρονες παύσεις. Το ακατάστατο βλέμμα του είναι σαν αντιπερισπασμός στην Απειλή για την οποία μιλούσε πάντα. Μετά τη συνέντευξη ακολουθεί η προβολή της ταινίας «Γλυκιά Συμμορία». Την ίδια ώρα, στα υπόλοιπα κανάλια της τηλεόρασης, η ομάδα των έξι πολιτικών αρχηγών πρωταγωνιστεί σε διαξιφισμούς και αλληλοκατηγορίες για τη νομή της εξουσίας. Όπως και να ‘χει, κάποιος θα μας κυβερνήσει. Σ’ όλες τις περιπτώσεις θα είμαστε χαμένοι αλλά δεν θα νιώθουμε τέτοιοι. Γιατί; Γιατί οι χαμένοι τα κερδίζουν όλα…

Καλό ταξίδι, αγαπητέ Νικολαΐδη.

Υ.Γ. Στοιχεία πήρα από την συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο σκηνοθέτης, από κοινού με τον Γιάννη Αγγελάκα, στην Έφη Μαρίνου (Έψιλον, εφημ. Ελευθεροτυπία)

ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ!

Το γραμματοκιβώτιο γεμίζει με φυλλάδια υποψήφιων πολιτικών. Διάλεξα ένα στη τύχη και πρόσεξα τα εξής:

Ο τύπος που βάζει υποψηφιότητα είναι λαχανοντολμάς! Έχει ένα πρόσωπο καλογυαλισμένο , αρυτίδωτο και λαμπερό. Είναι ένα πορνίδιο της εικονικής πραγματικότητας που δείχνει ένα ψεύτικο πρόσωπο για να κερδίσει ψήφους από όλους αυτούς που παραμυθιάζονται από την εμφάνιση. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που αποκομίζω καθώς βλέπω το φυλλάδιο που η μία του πλευρά καλύπτεται ολοκληρωτικά από το πρόσωπο του υποψηφίου. Αναλύω τη δομή του βιογραφικού του. Ξεκινάει με τον τόπο της γέννησης του και μας "ξεναγεί" στο γενεαλογικό του δέντρο. Είναι γόνος γνωστής οικογένειας (η πατροπαράδοτη μπούρδα!!!) και οικογενειάρχης. Είναι σπουδαγμένος και επιτυχημένος στο επάγγελμα που έχει διαλέξει. Φυσικά και έχει μεταβεί στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές . Τον βαραίνουν πολύχρονοι αγώνες για την παράταξη που υπηρετεί.

Ο άνθρωπος που διεκδικεί την ψήφο δεν απαρνιέται την καταγωγή του και είναι γνωστός. Είναι επαγγελματικά και κοινωνικά καταξιωμένος και τα... παίρνει τα γράμματα. Είναι παντρεμένος πράγμα που εξασφαλίζει σιγουριά και ασφάλεια στους ψηφοφόρους. Είναι πιστός στρατιώτης στο κόμμα και, κυρίως, διαθέτει ήθος!

Ά ρε μπαγάσα, πόσο εύκολα μ' έπεισες!!!

ΜΕΛΑΝΙ ΚΛΑΙΝ!

Η Μελανί Κλάιν υπήρξε μια από τις καλύτερες και συστηματικότερες αναγνώστριες του μνημειώδους έργου του Φρόιντ. Όχι μόνο το ερμήνευσε αλλά και δημιούργησε την δική της σχολή. Το έργο της για πολλούς θεωρήθηκε πρωτοποριακό. Συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη της Αγγλικής Ψυχαναλυτικής Σχολής.

Η Μελανί Κλάιν γεννήθηκε το 1882 στη Βιέννη από εβραίους γονείς. Ο πατέρας της ήταν γιατρός και η μητέρα της καταγόταν από μορφωμένη οικογένεια. Ήταν το τέταρτο παιδί και το πιο άτυχο γιατί βίωσε μια σειρά από αλλεπάλληλα πένθη. Στα τέσσερα της χρόνια βλέπει να πεθαίνει η αδελφή της Σοφία από φυματίωση. Στα δεκαοχτώ της βιώνει την απώλεια του πατέρα της που έπασχε από μακροχρόνια ασθένεια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται ο θάνατος του αδελφού της από τα ναρκωτικά και την κατάθλιψη. Μέσα από ένα τέτοιο ζοφερό κλίμα η Μελανί Κλάιν προσπαθεί να αποδράσει. Σπουδάζει Ιατρική με σκοπό να εξειδικευτεί στον τομέα της Ψυχιατρικής. Όλοι αυτοί οι θάνατοι στην προσωπική της ζωή, την προβληματίζουν πολύ. Δυστυχώς και λόγω των οικονομικών προβλημάτων εγκαταλείπει τις σπουδές της. Στα είκοσι ένα της χρόνια παντρεύεται τον Άρθουρ Κλάιν. Το 1910 το ζευγάρι μετακομίζει στην Βουδαπέστη και το 1914 η Κλάιν δέχεται ένα ακόμα χτύπημα της μοίρας που είναι ο θάνατος της μητέρας της. Η χαρμόσυνη αγγελία της γέννησης του τρίτου παιδιού μετριάζει τη θλίψη από τον χαμό της μητέρας της.

Έρχεται σε επαφή με τα κείμενα του Φρόιντ. Τον γνωρίζει προσωπικά και εντυπωσιάζεται. Ξεκινάει ψυχανάλυση με τον Sandor Ferenchi που διακρίνει την επιθυμία της να αφοσιωθεί στη ψυχανάλυση. Την παροτρύνει να δημοσιεύσει την μελέτη της για ένα 5χρονο παιδί που στην πραγματικότητα είναι ο μικρότερος γιος της. Η Κλάιν το κάνει με ενθουσιασμό στην Ψυχαναλυτική Εταιρία της Βουδαπέστης. Η παλιά της επιθυμία να σπουδάσει γίνεται πραγματικότητα. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.

Οι Εβραίοι στην Βουδαπέστη διώκονται. Το ζευγάρι των Κλάιν αυτοεξορίζεται. Η Μελανί εμβαθύνει με μεγαλύτερο πάθος στην ψυχανάλυση. Το 1921 εγκαθίσταται στο Βερολίνο. Ο γάμος της αποτελεί τροχοπέδη στις προσωπικές της φιλοδοξίες. Χωρίζει με τον δύστροπο άντρα της και γνωρίζει από κοντά τον Abraham που την γοητεύει. Μαζί του ξεκινάει μια δεύτερη ψυχανάλυση με σκοπό να αντλήσει σκέψεις και ιδέες που θα την βοηθήσουν να οικοδομήσει την δική της θεωρία για την σεξουαλική ανάπτυξη. Οι σκέψεις της πάνω στην ψυχανάλυση παιδιών γίνονται αντικείμενο σκληρής αντιπαράθεσης με την Άννα Φρόιντ. Η διαμάχη τους είναι αξιοσημείωτη. Ο Abraham την στηρίζει. Η Κλάιν συνεχίζει να συμμετέχει σε διαλέξεις μέσα από τις οποίες υπερασπίζεται τις απόψεις της. Το 1925 ο Abraham πεθαίνει. Η Κλάιν φεύγει από το Βερολίνο και μετακομίζει στο Λονδίνο. Είναι εμφανής η προσπάθεια της να αυτονομηθεί. Αυτό δεν αρέσει καθόλου στην Άννα Φρόιντ. Οι διαμάχες και οι έντονες αντιπαραθέσεις συνεχίζονται. Ο Φρόιντ εκφράζει ανοιχτά την δυσαρέσκεια. Σε τέτοιες στιγμές έντασης η Μελανί Κλάιν βλέπει την κόρη της να απομακρύνεται σταδιακά από κοντά της. Αυτό αποτελεί ένα πλήγμα για την ψυχολογική της ισορροπία. Βρίσκει όμως το κουράγιο και τη δύναμη για να μην καταρρεύσει.

Το 1942 υπάρχει διχασμός στην Βρετανική Ψυχαναλυτική Εταιρεία. Ο Φρόιντ και η κόρη του αυξάνουν την επιρροή τους. Τα στρατόπεδα είναι χωρισμένα σε αυτούς που υποστηρίζουν την Άννα Φρόιντ και σε αυτούς που τάσσονται με το μέρος της Κλάιν. Υπάρχουν όμως και οι ανεξάρτητοι. Το 1946 η Βρετανική Ψυχαναλυτική Σχολή εμφανίζεται να συμπεριλαμβάνει στους κόλπους της αυτές τις τρεις τάσεις.

Η τελευταία δημόσια παρέμβαση της Κλάιν είναι το 1955 σε συνέδριο στη Γενεύη. Εκεί παρουσιάζει μια μελέτη για τον φθόνο που τoν θεωρεί σαν μια επέκταση του ενστίκτου του θανάτου. Η Μελανί Κλάιν πεθαίνει από καρκίνο του εντέρου στις 22 Σεπτεμβρίου 1960. Σε αυτήν την ύστατη στιγμή η κόρη της απουσιάζει…

Υ.Γ 1 Εγώ λέω να αφήσουμε τη σημερινή τηλεμαχία(μου αρέσει που το κρατικό κανάλι επιμένει στην ελληνική λέξη!) και να ασχοληθούμε με την διαμάχη εκείνης της εποχής ανάμεσα στην βιεννέζικη και αγγλική ψυχαναλυτική σχολή. Σας υπόσχομαι χωρίς γελοία χρονόμετρα!

Υ.Γ 2 Η ελίτ της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας θα βάλει σήμερα τα καλά της και θα υποβάλλει ερωτήσεις στους αρχηγούς των κομμάτων. Κάποιος, κάποτε, ψέλλισε πως δεν είναι με κανέναν για να μπορεί να μιλάει για όλους. Ισχύει, βέβαια, και το αντίθετο. Είμαστε με όλους για να μην μπορούμε να μιλήσουμε για κανέναν. Είστε σίγουροι πως τα πρώτα (υπάρχει μεγάλη αδικία σε αυτόν τον κόσμο!!!) ονόματα της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας(πάντα είναι απαραίτητη αυτή η διάκριση! ) θα κάνουν σκληρές ερωτήσεις στους πολιτικούς αρχηγούς και κυρίως σ' αυτόν που υποδύεται τον πρωθυπουργό της χώρας;

Υ.Γ3 Στοιχεία για τη ζωή της Μελανί Κλάιν πήρα από το βιβλίο «Οι απαρχές της μεταβίβασης και άλλα κείμενα» σε μετάφραση Ελεάννας Πανάγου, εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.)

ΖΩΓΡΑΦΟΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΡΛΟΥΜΗΣ!

(Από έκθεση στο Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, το 2004)

Δυο ερωτευμένοι λένε πως ταιριάζουν γιατί έχουν χημεία μεταξύ τους. Για τον ζωγράφο Ανδρέα Βουρλούμη που ήταν ερωτευμένος με τα πινέλα, τις παλέτες και τα χρώματα, αυτό ισχύει κυριολεκτικά. Ο ζωγράφος γεννιέται στην Πάτρα το 1910. Προέρχεται από οικονομικά ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του είναι ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο που συμμετέχει ως υπουργός στις κυβερνήσεις του Ελευθέριου Βενιζέλου. Αυτός καταλαβαίνει εγκαίρως πως ο γιος του έχει μια ιδιαίτερη κλίση προς τη ζωγραφική. Τον παρακινεί να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα . Ο δωδεκάχρονος Ανδρέας Βουρλούμης πρέπει να νιώθει ευτυχισμένος που έχει έναν πατέρα που είναι διορατικός και νοιάζεται για τα ενδιαφέροντα και τις επιθυμίες του.

Στα δεκαοκτώ του χρόνια ο ζωγράφος σπουδάζει Χημεία. Για αυτήν την περίοδο δηλώνει πως τα μπουκαλάκια της Χημείας του προκαλούν διέγερση των αισθήσεων. Το 1932 αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εγκαταλείπει την Ελλάδα και ζει για δυο χρόνια στο Παρίσι. Εκεί ,λέει, πως επισκέπτεται καθημερινά τον Λούβρο ,τις γκαλερί και τα υπόλοιπα Μουσεία. Γεμίζει αδιάκοπα το μυαλό του με ζωγραφικές παραστάσεις και αναρωτιέται αν έχει το ταλέντο του ζωγράφου. Ο γάμος με τη σύζυγο του Υπατία ματαιώνει τις όποιες σκέψεις που κάνει για να σπουδάσει στο Μόναχο. Εγκαθίσταται στην Αθήνα και ασκεί το επάγγελμα του χημικού από το 1947 μέχρι το 1953.

Ο Ανδρέας Βουρλούμης έχει τη τύχη να μαθητεύσει κοντά στον Φώτη Κόντογλου. Με την πόλη της Αθήνας αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς. Με ένα μπλοκάκι στη τσέπη «εγκλωβίζει» οικείες και άμεσες εικόνες της καθημερινότητας που τον συγκινούν! Συμπεριφέρεται σαν τους συγγραφείς που θέλουν να συγκρατήσουν την έμπνευση τους στο χαρτί ή σαν την ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη που δηλώνει πως έχει μονίμως ανοιχτό τον υπολογιστή για να μην της ξεφύγει η καίρια λέξη! Πρόσωπα, δρόμοι ,τοπία και κτίρια αποτυπώνονται σε υδατογραφίες, τέμπερες, παστέλ, μολύβια και ελαιογραφίες μικρών διαστάσεων. Το βλέμμα του ζωγράφου είναι επίμονο. Κοιτάζει σε βάθος και τις τελευταίες λεπτομέρειες και ζωγραφίζει σε διαφορετικές χρονικές περιόδους το ίδιο πράγμα.

Ο Ανδρέας Βουρλούμης αγαπά την Αίγινα ίσως γιατί εκεί το χρώμα και το φως έχουν έντονη παρουσία. Εκθέτει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις και συμμετέχει σε ομαδικές. Πεθαίνει λίγο προτού εκπνεύσει ο αιώνας, στην Αθήνα του 1999.

Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΗΣ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ!

(Άλλο η εμπειρία και άλλο το βίωμα.΄Η εμπειρία, έλεγε ο Μάριος Μαρκίδης, είναι σαν μια σπίθα που είναι απαραίτητη αλλά δεν είναι αρκετή για την πυρκαγιά. Η πυρκαγιά ,νομίζω , είναι το βίωμα)

(Ένα περσινό κείμενο)
Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε έναν μαθητή είναι η ευκαιρία να μιλήσει για την συμβιωτική σχέση με τον δάσκαλο του στο χώρο της τάξης. Στο Νηπιαγωγείο αυτή η δυνατότητα εμφανίζεται περιορισμένη εξαιτίας της μειωμένης ικανότητας των νηπίων για έκφραση. Τα νήπια, βέβαια, ακόμα και αν δεν κατέχουν το γλωσσικό τους όργανο μπορούν να επινοήσουν άλλους τρόπους για να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Μένει στον Νηπιαγωγό να έχει ανοιχτά μάτια και αυτιά ώστε να αποκωδικοποιεί τις συμπεριφορές των νηπίων και να ερμηνεύει αυτές όσο γίνεται καλύτερα .

Ο άνθρωπος « ζει για να συγκινείται»! Μόνο κάτω από μια τέτοια ψυχική κατάσταση κινητοποιείται για να μάθει. Τα πάντα είναι αδιάφορα από την στιγμή που δεν συνδέονται με τις ανάγκες ,τα ενδιαφέροντα και τις επιθυμίες του ανθρώπου που έχει την ιδιότητα του μαθητή.

Η ψυχολογία είναι ένας κλάδος που μελετώ συστηματικά. Δεν είναι εύκολο για μένα να κατανοήσω αυτό το εκτεταμένο γνωστικό αντικείμενο. Άφθονη γνώση, πολλές τάσεις στην Ψυχολογία και μια ανάγκη να αποσαφηνίσω κάποιες έννοιες που διαφεύγουν της Παιδαγωγικής. Θεωρώ πως ένας Νηπιαγωγός πρέπει να είναι επαρκώς κατατοπισμένος πάνω στις ψυχολογικές θεωρίες και να ενδιαφέρεται για την συναισθηματική έκφραση των παιδιών. Δεν αρκεί η εννοιολογική ανάπτυξη των νηπίων αλλά απαιτείται και η εμβάθυνση στις πολύπλοκες συναισθηματικές καταστάσεις που βιώνουν αυτά τα νήπια. Εδώ ας θυμηθούμε και τον Piaget που προέβλεψε πως κάποτε θα υπάρξει η σύγκλιση της Ψυχανάλυσης με την Γνωστική Ψυχολογία. Ο μεγάλος αυτός ερευνητής υπερτόνισε την ανάγκη συνύπαρξης της γνωστικής και συναισθηματικής ανάπτυξης.

Ο νους και τα συναισθήματα αποτελούν μια ενότητα. Ο άνθρωπος είναι μια ψυχοσωματική ενότητα που χρειάζεται να συγκινηθεί. Για να συμβεί αυτό είναι αναγκαίες κάποιες κοινωνικές και υλικές συνθήκες. Στο χώρο του Νηπιαγωγείου θα πρέπει να αναπτύσσεται μια δυναμική η οποία να απορροφά τους κραδασμούς από την διαφορετικότητα των μελών της ομάδας. Ο ήπιος τόνος της φωνής του εκπαιδευτικού, η ικανότητα του ως εμψυχωτή, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών , οι διατυπώσεις προβληματισμών από πλευράς των νηπίων και οι άμεσες απαντήσεις δημιουργούν ένα κλίμα αμοιβαίου σεβασμού. Στα θετικά της παιδαγωγικής ατμόσφαιρας αποτελεί και η σωστή διαχείριση του χρόνου. Το διάστημα της διδασκαλίας πρέπει να είναι τόσο και τέτοιο που να μην κουράζει. Τα νήπια κουράζονται εύκολα και η προσοχή τους διασπάται στη στιγμή. Αυτή η αφηρημάδα δεν πρέπει να είναι ικανή να διακόπτει την απρόσκοπτη και ομαλή ροή συλλογισμών εκατέρωθεν. Μόνο έτσι διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον της ομάδας. Η μετάβαση από την μία ιδέα στην άλλη πρέπει να γίνεται με συγκροτημένο τρόπο. Ο εκπαιδευτικός λαμβάνει υπόψη του τις προϋπάρχουσες γνώσεις των παιδιών και τις εντάσσει στο δικό του θεωρητικό πλαίσιο. Με αυτόν το τρόπο αποφεύγει την δημιουργία ενός κλίματος ανασφάλειας, δίνει διέξοδο στις εσωτερικές συγκρούσεις των νηπίων και ευνοεί τη διαδικασία μάθησης. Οι σχολικές εμπειρίες είναι και θετικές και αρνητικές. Ο στόχος της διδασκαλίας είναι ακριβώς να βοηθήσει τα νήπια να βιώσουν θετικές εμπειρίες που θα τις χρησιμοποιούν για να αντέχουν στις διαψεύσεις και να αντιμετωπίζουν εποικοδομητικά τα προβλήματα που μελλοντικά θα συναντήσουν.

Στην παραπάνω παιδαγωγική ατμόσφαιρα πρέπει να επιδιώκεται μια ισότιμη επικοινωνιακή σχέση ανάμεσα στον εκπαιδευτικό και τους μαθητές του. Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό. Η υποκειμενική αίσθηση του χρόνου των νηπίων που δυσχεραίνει τις διαπροσωπικές σχέσεις, ο ισχυρός εγωκεντρισμός , τα ποικίλα ενδιαφέροντα που εναλλάσσονται πολλές φορές με γρήγορους ρυθμούς, η αμφιθυμία που βιώνουν με μεγάλη σφοδρότητα ,όλα αυτά αποτελούν εμπόδια αλλά ταυτόχρονα και προκλήσεις για να τα υπερβούμε. Τα μικρά παιδιά όπως και τα βρέφη βιώνουν «πιο βαθιά και ελεύθερα τις συγκινήσεις τους». Αυτό είναι κάτι που πρέπει εμείς οι Νηπιαγωγοί να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας. Μέσα σε ένα περιβάλλον αλληλεπίδρασης και αμοιβαίας αλληλοκατανόησης μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά να ικανοποιήσουν τις συγκινησιακές τους ανάγκες. Η επικοινωνία ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά δεν είναι μια μηχανιστική εκπομπή και πρόσληψη μηνυμάτων. Ο Νηπιαγωγός και τα παιδιά πρέπει να συναντιούνται. Η συνάντηση προϋποθέτει την συν-κίνηση και από τις δύο πλευρές. Μόνο τότε μιλάμε για την ποιότητα της παιδαγωγικής σχέσης που πλήττεται αρκετές φορές από την αδυναμία μας να συμπεριφερθούμε ως εμψυχωτές. Σαν Νηπιαγωγοί πρέπει να αναζητούμε πάντα τις περισσότερες γνώσεις. Μέσα από την εμπλοκή μας στη σχέση με τα παιδιά μπορούμε να εμβαθύνουμε στις εμπειρίες μέχρι να γίνουν συγκίνηση. Κατανοούμε τον εαυτό μας αλλά και τα παιδιά. Γινόμαστε πιο διαλλακτικοί. Ενθαρρύνουμε τις πρωτοβουλίες των νηπίων και τα βοηθούμε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση.

Οι κοινωνικές συνθήκες χρειάζεται να λειτουργούν θετικά προς μια πορεία μάθησης. Η δυναμική της τάξης , ο /η Νηπιαγωγός σαν εμψυχωτής που δεν κατευθύνει αλλά διευκολύνει την ανάπτυξη της επικοινωνίας, που έχει την ικανότητα της ενσυναίσθησης δηλαδή την ικανότητα της συμ-πάθειας, που επιδεικνύει μια γνησιότητα που τα νήπια την προσλαμβάνουν με έναν τρόπο διαισθητικό , όλα αυτά τα πράγματα συμβάλλουν στην οικοδόμηση μιας θετικής εμπειρίας μάθησης που αντισταθμίζει τα όποια συγκινησιακά κενά και απελευθερώνει ζωτική ψυχική ενέργεια τόσο στον εκπαιδευτικό όσο και στα νήπια.

Σαν εκπαιδευτικοί πρέπει να επικεντρώνουμε στην επίτευξη στόχων που συνδιαμορφώνονται από τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των μαθητών. Αυτό ομολογουμένως είναι δύσκολο να εφαρμοστεί ολοκληρωτικά στο Νηπιαγωγείο. Ο εκπαιδευτικός όσο καλή διάθεση και να ΄χει είναι αδύνατο να προσαρμόζει τα διδακτικά προγράμματα στις ευμετάβλητες ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των νηπίων. Έχει την ανάγκη μιας διδακτικής ύλης που θα αποτελεί ένα σταθερό σημείο αναφοράς αλλά δεν θα δεσμεύει. Οι διαρκείς αυτοσχεδιασμοί και η προσπάθεια να ακολουθήσουμε τα νήπια μας εξουθενώνουν. Οι παρεμβάσεις από πλευράς του διδάσκοντα πρέπει να γίνονται με τέτοιο τρόπο που να ακυρώνουν τον καταναγκασμό στην εκπαιδευτική πράξη. Έτσι, ο/η Νηπιαγωγός αυξάνει την επιρροή του και δεν φαίνεται στα μάτια των νηπίων σαν κάποιος που ασκεί με αυταρχικό τρόπο την εξουσία του. Η βιωματική εμπειρία της σχέσης που αναπτύσσεται και το ύφος του εμψυχωτή βελτιώνουν «την πραγματικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων».

Η Παιδαγωγική της Βιωματικής προσέγγισης κάνει ένα μεγάλο άλμα. Καθιστά το βίωμα ως την κινητήρια δύναμη εξέλιξης της μαθησιακής διαδικασίας. Το βίωμα καταλαμβάνει την θέση που του αρμόζει. Για πολλά χρόνια παραγκωνισμένο από μια νοησιαρχική και συμπεριφορική αντίληψη της συμπεριφοράς , έρχεται να υποδηλώσει την παρουσία του και συνεισφέρει στην ανάπτυξη μιας καινούριας δυναμικής. Σαν Νηπιαγωγοί χρειάζεται να μην παραμένουμε θεατές αυτής της δυναμικής αλλά ενεργά μέλη. Η μελέτη της βιβλιογραφίας δεν αρκεί. Απαιτείται η προσωπική βιωματική εμπλοκή που οδηγεί στην αμεσότητα της εμπειρίας. Μόνο έτσι αποκτούμε συνειδησιακή γνώση και αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας καθολικό και ενιαίο! Η εμπειρία που μετασχηματίζεται σε βίωμα αναφέρεται στο σύνολο των ψυχοσωματικών μας λειτουργιών. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε καλά ώστε να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε στην πράξη τις αρχές της Βιωματικής Προσέγγισης.